Het is niet voor het eerst dat we het hier mogen hebben over deze lichtjes fenomenale Finse kantele-speelster: we zwaaiden al met flink wat loftrompetten, toen we haar debuut “Raivopyörä” te horen kregen en ook bij de zijsprongen, die Maija maakt in bands als Okra Playground of wanneer ze haar opwachting maakt bij andere artiesten als Mari Kalkun of Folk’Avant, telkens weer mogen en moeten we verwijzen naar haar imposante stemgeluid en haar niet te miskennen vermogen om met nieuwe geluiden om te gaan.

Vandaag is er dus haar tweede plaat onder eigen naam en de omschrijving “soloplaat” is wellicht zelden meer op haar plaats geweest: Maija doet immers alles letterlijk zelf, van tekst (een kleine uitzondering niet te na gesproken) tot compositie en uitvoering: ze houdt het allemaal in eigen handen. Dat ze dat kàn, mochten we al een paar keer live meemaken en ik moet zeggen dat een avond met deze krachtige Finse een belevenis is.

Dat is trouwens ook deze nieuwe plaat, die heel erg persoonlijk is, wat de behandelde thema’s betreft. Maija stond stil bij een aantal levensvragen als “wie ben ik?”, “waar sta ik”?, “waar in mijn plaats in het leven” en meer van die dingen waar mensen best al eens bij stilstaan.

Het grote verschil met wat we eerder van haar hoorden, is dat ze zich op deze plaat ook als zangeres presenteert. Op vroeger werk was het de kantele -en daar bespeelt Maija zowat elk type van-, die de boventoon voerde, nu zingt Maija ook en ook dat doet ze op voortreffelijke, heel herkenbare wijze, waarbij ze zich, naast haar harp of cither, ook van de meest waanzinnige percussie-instrumenten bedient. Kick-drum, juju bean shaker, cymbalen, bellen en klokjes in alle maten en gewichten maar ook stukken bestek, zilveren schotels, bakblikken en andere keukengereedschappen worden gebruikt om Maija in de maat te houden.

Zij zingt en bootst met haar stem allerlei instrumenten na, die de plaat een heel folky patina meegeven. De verhalen, die ze vertelt, handelen haast allemaal over de eigen zoektocht, de reis naar het onbekende: “durf ik wel?”, “hoe kan ik mijn eigen grenzen verkennen en verleggen?”, “moet ik zonodig aan alle verwachtingen beantwoorden?”. Ondanks het feit dat die vragen een tikkeltje zwaar-op-de-hand lijken, klinkt de plaat verrassend licht en luchtig en slaagt zij er in om haar soundscapes, die, zo denk ik toch, hoogst persoonlijk zijn en dus met haar identiteit verbonden, toegankelijk en begrijpelijk te maken voor de gemiddelde luisteraar, waartoe ik mezelf reken.

Wanneer ik deze lijnen uittik, op de tonen van “Menneet” en “Turvapaika” en de kalender van Maija’s aankomende concerten bekijk, ziet het er niet naar uit dat we haar komende zomer in België te zien gaan krijgen. Misschien kan deze of gene (festival)organisator daar alsnog iets aan doen? Ik mag het hopen, want nogmaals: live is deze dame noch min, noch meer spectaculair !

(Dani Heyvaert)